عید نوروز چیست؟
عید نوروز در ایران و افغانستان نویددهندهی سال جدید است. نوروز در کشورهایی مثل تاجیکستان، روسیه، ترکمنستان، هند، پاکستان، قرقیزستان، سوریه، عراق، گرجستان، جمهوری آذربایجان، آلبانی، چین و ازبکستان تعطیل رسمی است و مردم به جشن و پایکوبی میپردازند.
ما این جشن باستانی و کهن را از اقوام مختلفی در منطقه به ارث بردهایم. جشنی که با رنگ و بویی ویژه، هویتی ایرانی گرفته و نماد پیوند مردمان ایران است. نوروز را شروع رستاخیر طبیعت، موعد رویش و تولد نباتات میدانیم و باورمان بر این است که همگام با طبیعت، ما هم باید روزگار نو و تازهای را با روح و روان تازه آغاز نماییم.
شروع جشن نوروز با بهار همزمان است. موعدی که خورشید در حرکت ظاهریاش در ابتدای برج حمل، استوای زمین را قطع میکند و ساعات روز و شب با هم برابر میشود. در تقویم خورشیدی، لحظه تحویل سال، اولین روز از ماه فروردین شمرده میشود.
اگر زمان شروع سال بعد از ظهر باشد، فردای آن روز نوروز شمرده میشود و اگر قبل از ظهر، یعنی نیمهی اول شبانهروز باشد، همان روز نوروز است. در گاهشمار میلادی، نوروز بیشتر در ۲۱ یا ۲۰ و بهندرت در ۲۲ مارس اتفاق میافتد. چون در ایران و افغانستان تقویم هجری خورشیدی استفاده میشود، نوروز سرآغاز سال نو است. ولی در کشورهای آسیای میانه و قفقاز، به خاطر استفاده از تقویم میلادی، نوروز بهعنوان آغاز بهار جشن گرفته میشود و سال نو تلقی نمیشود.
زمان تحویل سال ۱۴۰۱
ساعت ۱۹ و ۳ دقیقه و ۲۶ ثانیه
روز تحویل سال ۱۴۰۱
روز یکشنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۰ هجری شمسی
مطابق با ۱۷ شعبان ۱۴۴۳ هجری قمری
و ۲۰ مارس ۲۰۲۲ میلادی
حیوان سال ۱۴۰۱
ببر
تاریخچهی عید نوروز
جشن نوروز در ایران باستان
نوروز در دورهی اشکانیان و ساسانیان هم گرامی بود. در دوره ساسانیان، نوروز دستکم شش روز طول میکشید و به دو دوره نوروز کوچک و نوروز بزرگ بخشبندی شده بود. اسم دیگر نوروز کوچک، نوروز عام بود و برای پنج روز، از یکم تا پنجم فروردین طول میکشید. روز ششم که به خردادروز مشهور بود، نوروز بزرگ یا نوروز خاص نامیده میشد.
هر روزی که فرا میرسید، دستهای از طبقات مردم به درگاه شاه میرفتند و شاه به حرفهایشان گوش میداد و برای حل و فصل مشکلاتشان دستوراتی صادر مینمود. و روز ششم فقط برای نزدیکان شاه بود.
مراسم عید نوروز در دوران معاصر
نوروز تنها در ایران و افغانستان جشن گرفته میشد. پس از فروپاشی جماهیر شوروی، کشورهایی نظیر قرقیزستان، آذربایجان و سپس دیگر کشورها هم نوروز را جشن ملی خود اعلام کردند. در دوران شوروی برگزاری این جشن ممنوع اعلام شده بود و برای همین اقوام مختلف مخفیانه این جشن را بر پا میکردند. از طرفی، مردم برخی از مناطق برای متقاعد کردن مقامات محلی، نامهایی دیگر برای نوروز انتخاب مینمودن. مثلا در تاجیکستان سعی کردند با انتخاب نام «جشن لاله» یا جشن ۸ مارس بدون مخالفت دولت مرکزی نوروز را پاس بدارند. همچنین در دوران حکمرانی طالبان در افغانستان به دلیل رسمیت داشتن تقویم قمری، کسی حق برگزاری نوروز را نداشت. ترکیه هم تا قبل از سال ۲۰۰۰ این جشن را که برای کردها همچون نماد نیرومندی از هویتشان بود ممنوع کرده بود. در سالهای اخیر، خوشبختانه نوروز جهانی شده است. مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۲۰۱۰ با تصویب قطعنامهای، ۲۱ مارس برابر اول فروردین را روز جهانی نوروز نام گذاری نموده است.
روز جهانی عید نوروز
مجمع عمومی سازمان ملل، نوروز را که ریشهی ایرانی دارد در تقویم خود ثبت کرده است. در تاریخ ۸ مهر ۱۳۸۸، سازمان علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد (یونسکو)، نوروز را به عنوان میراث جهانی به ثبت رسانده است. مجمع عمومی سازمان ملل متحد در تاریخ ۴ اسفند ۱۳۸۸ برابر با ۲۳ فوریه ۲۰۱۰، روز ۲۱ ماه مارس را بهعنوان «روز جهانی عید نوروز» به رسمیت شناخت است. در متن تصویب شده توسط مجمع عمومی سازمان ملل، نوروز جشنی با ریشه ایرانی و قدمتی بیش از ۳ هزار سال توصیف شده است که امروزه بیش از ۳۰۰ میلیون نفر آن را جشن میگیرند. در تاریخ ۷ فروردین ۱۳۸۹ نخستین دوره جشن جهانی نوروز در تهران برگزار و این شهر بهعنوان «دبیرخانه نوروز» تعیین شده است. پس از آن در سال ۱۳۹۱ برای نخستین بار نوروز را در صحن عمومی سازمان ملل و یونسکو به میزبانی ایران جشن گرفتند و بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل، به این مناسبت پیامی صادر نموده است.
آداب و رسوم عید نوروز در ایران
چهارشبنه سوری
جشن نوروز ابتدا با چهارشبنه سوری شروع میشود. افروختن آتش از دوران کهن، در برخی مناطق رسم بوده. این رسم در ایران، آذربایجان و بخشهایی از افغانستان در قالب روشن کردن آتش در آخرین چهارشنبه سال (همان چهارشنبه سوری) مرسوم بوده است.
سپس نوبت به آخرین پنجشنبه سال و رفتن به مزار درگذشتگان میرسد.
سومین برنامه که بیشتر در خراسان برگزار میشود مراسم الفه است. این مراسم که در آرامگاهها، قبرستانها و مساجد بر پا میشود برای تکریم و احترام به گذشتگان می باشد. طی این مراسم، شیرینی و کیک محلی (نان شیری، قطاب، گمک) در کنار سبزه بر سر سفره گذاشته میشود.
خانهتکانی
از دیگر آداب و رسوم عید نوروز در ایران میتوان به خانهتکانی اشاره نمود. اقوام و مردمی که نوروز را جشن میگیرند به این مناسبت هم پایبند هستند. در آستانه تحویل سال تمام خانه و اسباب و اثاثیه گردگیری، شستشو و تمیز میشوند. همچنین مردم کشورهایی مثل افغانستان و تاجیکستان هم این کار را انجام میدهند.
سفرهی عید نوروز (هفتسین)
پهن کردن سفرهی عید نوروز رسمی مشترک در مراسم نوروز است. عناصر این سفره که در ایران سفرهی هفتسین نام دارد به دو نوع تقسیم میشوند؛
عناصری که جنبه نمادین دارند: مثل سیر، سکه، سمنو، سبزه، قرآن و…
عناصری که جنبه خوراکی و پذیرایی از مهمان را دارند: مثل انواع و اقسام آجیل، شیرینی سنتی یا امروزی
در قرنهای گذشته، اکثر مردم فقط سالی یک بار میتوانستند پلو بخوردند که آن هم شب نوروز بود. در این شب، همه یا اکثر مردم پلو میپختند و از این پلوی نوروزی برای فقرا، سلمانیها، حمامیها، کدخدا و روحانی محل پیشکشی میبردند.
انداختن سفرهی نوروزی آداب و رسومی خاصی دارد و روی سفره وسایل دیگری از قبیل آیینه، شمع ، آب ، ماهی و تخممرغ رنگی میگذارند.
در کابل و شهرهای شمالی افغانستان به جای سفرهی هفتسین، سفره هفت میوه رایج است. میوههایی مثل زردآلو، سنجد، پسته، بادام، کشمش سبز و سرخ در این سفره قرار داده میشوند.
علاوه بر این، سفره هفت شین در میان پیروان زرتشت و سفره هفت میم در نقاط مختلف فارس رواج دارد.
دید و بازدید عید نوروز
از بامداد نوروز دید و بازدیدها آغاز می شود در همه خانواده ها رسم است که به دیدار کسی که از نظر سن و شخصیت بر دیگران مزیت دارد بروند و دست او را ببوسند و تبریک بگویند و او نیز عیدی که شامل سکه یا پول است به آنها بدهند. بعضی نیز صبح عید نوروز یک بشقاب گندم برشته که شامل: کنجد، گندم، شاهدانه، نخودچی و کشمش است به اضافه یک بشقاب نان شیرین به اضافه تخم مرغ رنگی یا سکه به کوچک ترها می دهند.
سیزده بدر (روز سیزدهم عید نوروز )
روز 12 فروردین همه ی وسایل تهیه می شود و هر چه از شیرینی ها و آجیل ها باقی مانده برای صبح سیزده آماده می شود که البته همراه آن سرکه و کاهو نیز می باشد. صبح 13 فروردین همه دسته دسته عازم کوه و باغ های اطراف شهر می شوند و معتقدند در روز سیزده فروردین نباید در خانه ماند زیرا این روز نحس و بدیمن می باشد. روز سیزده پیش از طلوع آفتاب و تا پاسی از شب ادامه دارد.